Geef mij eens aandacht aub

Geef mij eens aandacht aub. Rennen, hollen, vliegen, elke ochtend vroeg op, als een automatische piloot. De wekker gaat, die maakt je bruut wakker, maar oh wat zou je er veel voor over hebben om vandaag de dag slapend door te willen brengen, maar het kan niet. Op de achtergrond hoor je de kinderen al, je geeft je partner een por, die schrikt ook wakker en vanaf dat moment begint de dag. Nog slaperig wandel je naar beneden, je voelt je hoofd, het is zwaar, met een hand grijp je naar je schouders en rug, ook hier voel je van alles. Dit is al weken zo en het lijkt wel steeds erger te worden, maar je slaat er geen acht op je gaat door.

Er wacht namelijk een nieuwe dag met veel verplichtingen. Je hoofd begint te ontwaken en ineens schiet die vergadering door je hoofd, die je eigenlijk nog niet goed hebt voorbereid. Een kind vraagt iets aan je, je geeft een kribbig antwoord, het kind druipt af. Je snauwt naar boven of iedereen op wil schieten en je maakt morrend het ontbijt klaar. Dan kijk je op de klok, je hebt nog een half uur en je moet nog zoveel doe. Ik weet nog niet eens wat ik wil gaan aantrekken vandaag. Je partner komt vrolijk gedoucht de trap af, je hebt er geen oog voor, volledig opgeslokt door wat er die dag allemaal moet gebeuren. Onder de douche is er geen shampoo, boos stap je onder de douche vandaan, je haren niet gewassen je baalt er van en je partner die je nog even gedag komt zeggen, keur je geen blik waardig. Het is zijn schuld dat de shampoo op was, de sukkel, had hij toch kunnen weten, dat hij een nieuwe fles had neer moeten zetten. Het is altijd hetzelfde liefde. Ik kan er zo boos om worden denkt ze en kijk hem eens, hij is klaar, hij heeft alles weer op zijn gemak kunnen doen omdat ik overal voor zorg en wat doet hij! Hij kan nog niet eens denken aan een fles shampoo. Je smijt de deur van de slaapkamer dicht en oh een scheut schiet door je rug, je grijpt er naar, gaat op bed zitten en de tranen vloeien. Zo wil ik het niet meer, zo wil ik niet meer verder. Ik trek dit niet meer. Ondanks dat je nu op de rand van het bed zit, je jezelf helemaal verloren voelt, sta je op, kleed je aan, maakt je op, je fatsoeneert je haar en je gaat. Want verplichtingen roepen.

Bovenstaande situatie doet zich bij iedereen voor, we zijn tenslotte mens en moeten veel. Echter we negeren signalen. Signalen die ons lichaam geeft. Signalen die we diep van binnen voelen en heel even toelaten, maar verwijzen die direct naar het land der fabelen, moffelen we weg ergens diep in onszelf geven we het een plekje. Want dan zijn we er van verlost. En gaan even vrolijk verder met waar we mee bezig moeten zijn, rennen, hollen en vliegen. We geven het geen aandacht, niet geleerd. Niet belangrijk. Je moet sterk zijn en doorgaan. Datgene wat je wegmoffelt en een plekje geeft en niet in de gaten hebt, is niet weg. Sterker nog, je bent aan het stapelen, stapelen van weggemoffelde gevoelens die zwaar gaan wegen. Vandaar hoofdpijn, vandaar pijn in je nek, er rust immers een zware last op. Vandaar rugpijn, de last die je meedraagt is bijna niet meer te tillen. Op al die pijnlijke plekken zit iets weggemoffeld. Zit pijn en verdriet, boosheid, angst, frustraties weggestopt. Zolang je die pijn blijft negeren, blijf je emoties wegstoppen en al roept je lijf luidt tegen je, al biggelen tranen over je wangen, je negeert het. Er zijn tenslotte belangrijker zaken dan jijzelf in het leven. Werk, kinderen, partner om maar iets te noemen. Dat alles is vele malen belangrijker dan jijzelf! Ja toch;-))

Het negeren van al deze signalen, zijn een roep vanuit jouw diepe binnenste. Een roep om aandacht. Een roep van je kompas, jouw gevoel om ook eens aandacht aan te geven. Aandacht aan jezelf te geven. Geef mij aandacht aub zegt jouw lijf wanneer je rug pijn doet, wanneer tranen vloeien, wanneer je uitvalt naar je kinderen of partner. Moet je dan alles direct laten vallen? Nee. Maar negeer deze signalen van jezelf niet meer. Ga die dag alles eens iets rustiger aandoen. Schrap afspraken die kunnen wachten. Ga eens tijd besteden aan jezelf in plaats van al het andere in je leven aandacht te geven en te verheven dat het zo belangrijk is. Negeer nooit de roep van je lijf. Jouw lijf moet voor jou het allerbelangrijkste zijn, want het is niet vervangbaar, daar moeten jouw prioriteiten bij liggen in plaats bij al het andere wat jij verheven hebt tot iets belangrijks! Liefs Von

Datum: 27-10-'18

Terug naar overzicht