Overlevingsstand

Overlevingsstand. Het lijkt wel of je brein een soort kluisdeur op slot gooit waardoor dingen niet echt lijken. Niet helemaal 100% doordringen en je dus ook niet echt emotioneel bent. En dat terwijl er iets enorm heftigs gebeurd is. Een soort beveiligingsmechanisme zodat je niet compleet instort. Herken je dat? Dan ken je de overlevingsstand waar ik al een tijdje in rondloop.

Mijn boodschap? Je bent niet alleen en je bent al helemaal niet gek.

Iets heel persoonlijks
Ik ga iets heel persoonlijks met je delen. Doodeng vind ik dat maar zo weet jij meteen dat ik weet waar ik het over heb.

Mijn zus was ziek en is overleden. Daar staat het dan. Zwart op wit. En wat ziet dat er onecht uit. Ik weet natuurlijk dondersgoed dat het waar is maar mijn brein weigert het te accepteren. Hoe kan het ook anders. Dit is gewoon te akelig.

In de tijd dat mijn zus ziek was, was ik privé eigenlijk best sterk. Ik stond er. En wanneer mijn zus in een dip zat wist ik positief te blijven en haar te steunen. Dat ging vanzelf. Maar op mijn werk had ik de focus van een goudvis en kreeg ik met tijden weinig werk uit m’n handen.

Dat was niet altijd zo. Ik heb ook een tijd gewoon prima gefunctioneerd maar ik had echt m’n mindere dagen. Het moest er ergens uit denk ik dan maar.

Zolang ze behandelen is er hoop. En precies dát hield me op de been. Kop in het zand en praten over een rollatorrace met m’n zus.

Desondanks volgde de dag die we graag nog jaren vooruitgeschoven hadden. De dag dat mijn zus overleed. Een onwerkelijk iets dat mijn focus opnieuw naar de haaien hielp. Je voelt je net een zombie. Je bent aanwezig maar daar is alles mee gezegd.

Erover praten lukt prima. Het voelt, dankzij de overlevingsstand, toch als niet waar. Ik vertel gewoon een verhaaltje maar dat kan toch niet over mijn zus gaan? Wel had ik nachten van maximaal twee uurtjes slaap. Niet echt helpend voor mijn focus.

Herken jij jezelf hierin?
Dan is het vooral belangrijk dat je nu aan jezelf gaat denken. Wat heb jij nodig?
Ja, dat is lastig want wanneer ben je nou te lief en wanneer te hard voor jezelf? Iets waar ik ook mee worstelde want ik wil gewoon, normaal, functioneren maar ik wil niet te veel van mezelf vragen en straks compleet instorten.

Voor een leidinggevende is het ook lastig om die grens te trekken maar samen, in overleg, kom je daar wel uit. Iedereen zal begrijpen dat het nu niet zo lekker met je gaat. Neem vooral de tijd en forceer niets.

Mijn instelling de eerste weken na het overlijden van mijn zus was vrij simpel en misschien heb je er nog wat aan: Ik ben m’n bed uit, ik ben buiten geweest, ik heb gefietst (naar kantoor) en ben de drempel van kantoor over. En hé, m’n computer staat zelfs al aan! Ik ben goed op weg.

Wat betreft het slapen kan ik zeggen dat het in mijn geval vanzelf verbetert. Gun jezelf de tijd. Iedereen is anders en gaat er anders mee om maar ik kan je zeggen dat je niet de enige bent en dat je niet gek bent. Je hebt tijd nodig en het is terecht dat je even wat minder functioneert. Praat met je leidinggevende of een bedrijfsarts, puur preventief. Zorg goed voor jezelf, dat is nu belangrijker dan ooit.

Breng tijd door met familie en vrienden. Zoek steun. Je hoeft het niet alleen te doen. Lastig, dat steun zoeken. Toegeven dat je hulp kan gebruiken en er nog om vragen ook. Vind je het moeilijk om bij vrienden of familie aan te kloppen? Gebruik dan bijvoorbeeld je leidinggevende als steunpilaar. Zie het maar zo: hij/zij wordt betaald om jou te helpen het beste uit jezelf te halen. Ook nu.

Mvg Miranda de Ruyter

Datum: 19-04-'19

Terug naar overzicht