Opgegroeid met “Een ander is belangrijk syndroom”

De jeugd van nu, sommige ouderen kunnen deze wel schieten. Ze zijn zelfzuchtig, individualistisch, in hun ogen, doen waar ze zelf zin in hebben en dat past niet bij hun levenswijze. De telefoon is hun vriend, terwijl ouderen daar anders naar kijken. Niet iedereen denkt er uiteraard zo over, maar berichtjes in de krant over dat we tegenwoordig anders in het leven staan, dan vroeger, geven aan dat er momenteel een grote kentering gaande is.

Die kentering uit zich voor de oudere generaties als een negatieve, want je telefoon als vriend, hoe is het mogelijk. De kentering die gaande is, is een afzetting tegen het, de ander is belangrijker dan ikzelf syndroom. Ik kom uit de generatie waarin mij is geleerd, eerst goed voor een ander te zorgen en dan pas voor jezelf. Het heeft mij geen windeieren gelegd, en ik denk velen van mijn generatie ook niet. We worstelen met het niet goed voor onszelf zijn, onszelf wegcijferen, onszelf niet op waarde schatten en altijd maar zorgen voor een ander, net zolang totdat we er bij neervallen, letterlijk en figuurlijk. Ons doorzettingsvermogen is onze vriend en heeft ons heel ver gebracht. We hebben het dus niet zoveel op met die individualistische jeugd, die zichzelf zo belangrijk vindt en overal selfies moeten maken van zichzelf. Alles draait om hun en als je ze iets vraagt, zeggen ze doodleuk nee. Of de jeugd hier gelukkig mee is, ook daar spreken berichtjes in de krant over. Zo'n 20 % heeft last van een burn out, is overspannen, het individualisme en nee zeggen, kent dus ook zo zijn nadelen. Alhoewel diegenen die last hebben van een burn out, vaker eerder aan anderen denen dan aan zichzelf, heeft dit weer meer te maken met de druk die ze wordt opgelegd o goed te presteren, want dan tel je mee in de maatschappij.

De opvoeding nu is dus anders dan de opvoeding van vroeger, hierbij laat ik in het midden wat beter of slechter is. Alles heeft goede en minder goede kanten. Als we kijken naar onze generatie de veertigers en ouder, zijn velen opgegroeid met, zorg eerst goed voor een ander en dan pas voor jezelf. Het gevolg hiervan is dat je niet hebt geleerd jezelf op waarde te schatten en je daarom ondergeschikt gaat maken aan anderen. Gevolg hiervan is dat je geconfronteerd wordt met veel dingen in je leven, die niet willen lukken, dat je moeite hebt met het innemen van je ruimte, moeite hebt met nee zeggen, grenzen stellen en jezelf dus eigenlijk op een tweede plaats zet. Maar ik hoor mijzelf toch niet op de eerste plaats te zetten? Dat is nu juist wat de jeugd van tegenwoordig doet en dat vind ik egoïstisch?

Is het jezelf op de eerste plaats zetten, egoïstisch? Ja en Nee, de oudere generatie heeft geleerd dat dat wel zo is. De jeugd van nu, zet zichzelf makkelijker op die eerste plaats. Is dat egoïstisch? Ja en Nee.

Ja, als je helemaal niets voor een ander over hebt, dan is er sprake van egoïsme. Nee, als je jezelf op gelijke voet zet met een ander, is er geen sprake van egoïsme. De oude generatie is doorgeslagen in er voor een ander te zijn en cijfert zichzelf dus compleet weg. De nieuwe generatie is doorgeslagen in alleen aan zichzelf denken en cijfert anderen compleet weg. Geldt uiteraard niet voor iedereen, het is een beeld schetsen, om het te kunnen begrijpen.

Jezelf op de eerste plaats zetten, kan egoïstisch zijn, maar dan sla je er in door. Je kunt namelijk ook jezelf op de eerste plaats zetten en er nog steeds voor je medemens zijn. De nuance zit hem er in, hoe doe je dat dan? Alles moet een balans kennen en dat geldt ook voor dit. Als je jezelf belangrijk vindt, en je doet dat op een manier dat je ook nog steeds begrip hebt voor anderen, is de balans er en dan zit je zelf met anderen op de juiste plaats. Maar je durft ook een keer nee te zeggen, zonder schuldgevoel en tekst en uitleg daarbij te geven om je nee te vergoelijken.

Nee, Zeg je overal nee op, ben je compleet op jezelf gericht, dan sla je door naar de andere kant en is er dus sprake van egoïsme en individualisme.
Om met jezelf een fijne relatie te hebben, is het onontbeerlijk dat je jezelf op de eerste plaats zet, waarbij het er om gaat, hoe of je dat doet. Balans. Dan heb je vanzelf ook een fijne relatie met anderen. En als iedereen dit zou doen is er veel meer sprake van zelfrespect en respect. Langzaam aan zijn we het syndroom “een ander is belangrijker dan ikzelf” van ons af aan het schudden en dat gaat altijd gepaard met uitersten. Die uitersten is in de ogen van de oudere generatie, de jeugd die overal nee op zegt en veelal met zichzelf bezig is. We groeien naar een balans waarin we enerzijds onszelf belangrijk vinden, maar een ander ook. Hier zullen nog vele jaren overheen gaan. Maar dat het gaat gebeuren dat staat vast. We zijn namelijk hier op aarde om gelukkig te zijn en een mens ervaart meer geluk als hij eerst van zichzelf houdt en dan pas van een ander, zolang hij die ander niet vergeet. Zo is er balans en gaat macht naar de achtergrond. Liefs Claire

Datum: 04-10-'18

Terug naar overzicht