Jezelf kwijtraken en de schuld neerleggen bij een ander

Jezelf kwijtraken en de schuld neerleggen bij een ander. Een ander de schuld geven voor jouw misère. Je bent niet door eigen toedoen ontslagen, dat komt, omdat je partner er nooit voor de kinderen is. Je moest wel vaak afzeggen en ja dat je dan ontslagen wordt, is logisch. Het is de schuld van je partner, die wilde nergens aan meewerken.

Dat ik nu in een burn out zit, komt niet door mijzelf. Ik heb snoeihard mijn best gedaan, juist harder gewerkt als een ander. Die liepen de kantjes er van af. Het is niet mijn schuld, maar de schuld van mijn collega's als die wat harder hadden gewerkt, zat ik nu niet thuis.

Dat mijn relatie is verbroken, is niet mijn schuld, ik heb alles voor de ander over gaat, hij was het kind in huis en dan zeggen dat het niet meer gezellig is en er snel met een ander vandoor gaan. Dat is niet mijn schuld, het is de schuld van mijn partner.

Zomaar een paar voorbeelden, die de mens heel logisch vindt dat het inderdaad zo is. We kijken naar een ander, we kijken niet naar onszelf. We leggen als vanzelf bij anderen neer wat ons overkomt. Zo zijn we geprogrammeerd.

En zolang als we onze eigen verantwoordelijkheid over ons eigen leven in handen leggen van anderen, blijven we anderen de schuld geven dat we onszelf telkens weer kwijtraken. Zo blijft de mens lijden en valt van het een in en het ander, en op een gegeven moment staat de mens dan letterlijk met lege handen. Herkenbaar!

Ja voor velen, is dit herkenbaar. Je bent je partner kwijtgeraakt, vaak gebeurt dat in een periode waarin jezelf toch al niet lekker in je vel zat. Je deed nog je uiterste best, het mocht niet baten. De ander laat je zitten. Tegelijkertijd loopt het op het werk ook niet lekker, ook hier doe je je best, maar het onvermijdelijke gebeurt, je contact krijgt geen verlenging. Dat kan er ook nog wel bij denk je dan. De gevolgen van dit alles bijna niet meer kunnen overzien.

We zeggen wel eens, alles gebeurt in drieën, als je terugkijkt op je eigen leven, of nu zelf in een periode zit waar alles uit je leven verdwijnt, zie je dat het echt zo is. En bij wie leg jij de schuld neer? Aan wie ligt het?

Of ben je er inmiddels achter gekomen, dat jij zelf degene bent die niet voor zichzelf is gaan staan in het leven. Zichzelf heeft weggecijferd voor anderen en daardoor in een burn out terecht is gekomen? Of dat je veel te veel hebt gedaan voor je partner en nu inziet dat je dat beter niet had kunnen doen. Hij riep tenslotte altijd al, houd er toch eens mee op voor mij te zorgen, het benauwd me. Maar je hoorde het niet. Dit was jij en je bedoelde het goed. Dus ja, lag het nou aan die partner of aan jezelf...

Uiteindelijk komt ieder mens er zelf op een gegeven moment achter dat die, als die terugkijkt en de rust is wedergekeerd, zelf toch ook niet altijd de juiste stappen en dingen heeft gedaan. Dat die zelf het beter anders had kunnen doen, maar het daar nu te laat voor is.

Is het te laat daarvoor? Nee, wel als je alles zou willen terugdraaien. Maar dat kan niet, dat kan nooit. Waarmee ik niet zeg dat het oude niet weer op je pad kan komen, dat kan gebeuren, zeker wel, alleen anders, compleet anders. Je zult jezelf niet meer kwijtraken en de schuld nooit meer een ander in de schoenen schuiven.

En dan, toeval bestaat niet, terwijl ik dit blog schrijf, zoekt een cliënt mij op op medium chat 4 all, die zichzelf aan het kwijtraken is en het niet meer weet. Een relatie die haar geen voldoening meer geeft. Ik lees het blog aan haar voor. Ze begrijpt de boodschap en maakt met zichzelf de afspraak, aan de slag te gaan met haar eigen leven, omdat ze inziet dat zij verantwoordelijk is voor haar eigen geluk.

Medium Claire

Datum: 24-03-'19

Terug naar overzicht